DoodleComfort is Doodle liefde

Als jij een Doodle hebt, heb je vast al wel ervaren hoezeer je leven is veranderd in positieve zin.

Maar heb je ook in de gaten waardoor dat precies komt? Wat is het dat jouw Doodle jou brengt? Op welke manier heeft hij jouw leven verrijkt?

Heeft dat te maken met het feit dat hij altijd blij is om jou te zien, in welke bui je ook bent? Dat er altijd iemand thuis is, als jij thuis komt? Dat er iemand is die altijd vrolijk is en nooit chagrijnig, of down? Die altijd in is voor een geintje of spelletje, ook en vooral als jij daar even geen zin in hebt? En die je laat voelen dat het leven fijn is, ook al denk je daar zelf soms anders over? Is het dat je (weer) iemand hebt om voor te zorgen? Die jou een functie en waarde geeft? Dat je (weer) iemand hebt om van te houden en mee te knuffelen? En die jou ziet, voor wie je bent, in alles dat je bent? Die altijd blij is om met jou samen te zijn, ook al doen jullie niks? Die jou de onvoorwaardelijke liefde geeft waar je je hele leven naar gezocht hebt, of je je daar nu bewust van bent of niet?

Want dat is wat je Doodle hier komt doen: jou laten zien wat ware liefde is. Geen seksuele liefde, afhankelijke liefde, of voorwaardelijke liefde (de liefde die je pas verdient als je er EERST iets voor doet of bent)…maar liefde vanuit het hart en beter nog: vanuit moeder natuur, vanuit creatie en het Goddelijke. Want denk maar eens na: je Doodle kan niet nadenken over wat liefde is en waar zijn liefde vandaan komt. Je Doodle geeft jou die liefde niet bewust, intentioneel. Je Doodle IS liefde, omdat hij niet anders kent. Net zoals alles in de natuur liefde is. En je Doodle laat je zien dat die liefde bestaat, omdat wij als mensen de neiging hebben dat te vergeten. Omdat er in ons leven allerlei dingen gebeuren die ervoor zorgen dat wij delen van onszelf gaan ontkennen. Eigenschappen die misschien in de weg staan van het “verdienen” van liefde van onze ouders, omgeving, vrienden, werkgever, maatschappij. Die niet goed uitkwamen bij het uitstippelen van je levensroute en dat wat je wilde bereiken (en wie je moest zijn om daar te komen). Die ervoor gezorgd hebben dat jij een muurtje om je hart bent gaan bouwen om jezelf te beschermen tegen pijn en negatieve invloeden van buitenaf (maar dat er tevens voor gezorgd heeft dat jij zelf niet meer vrijelijk liefde kunt geven…aan jezelf en aan anderen. En erger nog: niet meer vrijelijk liefde kunt ontvangen).

Ik praat vanuit eigen ervaring, want vandaag heb ik ingezien dat alles staat en valt met zelfliefde. Alles begint ermee en alles eindigt ermee. Je kunt geen goede dingen van het leven verwachten (dus ontvangen) als je niet 100% accepteert en omarmt wie je bent, met alles dat je bent. Ik heb jarenlang een innerlijke strijd gevoerd. Tussen de hondentrimster en de coach in mijzelf. De doener en de denker, hoofd en hart, mannelijke en vrouwelijke energie, actie en zijn, alles of niets, aanwezigheid en afwezigheid, overgave en vechten, verlangens en angsten. De hondentrimster die alles opgebouwd had, talent en expertise had (maar die ik niet wilde erkennen, omdat ik vanuit nog onbestemde bron de overtuiging had dat ik als hondentrimster minderwaardig was, omdat ik mijn intellect boven alles schaarde en in mijn optiek konden die twee uitersten niet samengaan: pas nu besef ik hoe krom dat klinkt, maar zo gaat het vaak met universele waarheden en hoe wij mensen ermee omgaan). Het enige dat ik echt wilde zijn was coach, maar ik voelde en “wist” dat ik zelf nog belangrijke lessen te doorleven had, voordat ik de coach kon zijn die ik wou zijn (of misschien was dat slechts een vluchten voor mijn grootste verlangen, terwijl ik veilig in mijn comfortzone kon blijven die mij geen geluk bracht, maar in ieder geval bekend en gemakkelijk voor me was en waarin ik voor mijn gevoel “waardevol” kon zijn voor anderen). En die lessen leerde ik op de vaak moeilijkste manieren, terwijl ik steeds meer inzicht kreeg in wat de “diepere” laag was van wat ik de mensen leerde en van Doodles in het algemeen.

Al die tijd was ik zo hard bezig om mijn gedroomde toekomstbeeld te bereiken, dat ik vergat te waarderen wat ik had…en wie ik was. Ondertussen ging mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling door (door alle trainingen die ik deed, coaching en healing die ik kreeg, opleidingen die ik volgde en boeken die ik las) en kwam ik steeds meer in mijn voelen te zitten.

Maar ik bleef mijn hondentrimster-aard ontkennen. Ik wou niks met hondentrimmen te maken hebben en zette me zelfs af tegen andere hondentrimsters (zo gaat het met spiegels), omdat ik vond dat ik zoveel meer te bieden had. Ik was geen hondentrimster, ik gaf trimWORKSHOPS, zag mezelf als ondernemer en als coach en later zelfs als healer en was enkel met mijn toekomst en die kant van mezelf bezig. En op een gegeven moment begon dat aan alle kanten te schuren, want de basis van mijn bedrijf was mijn hondentrimster zijn en door zo hard mogelijk dat NIET te willen zijn saboteerde ik ongemerkt alles. Totdat er iets gebeurde waardoor ik gedwongen werd te gaan voelen. Bij het overwegen om opnieuw zelf honden te gaan trimmen werd ik me bewust van het feit dat ik dat deel van mezelf absoluut niet liefdevol behandeld had. Sterker nog: ik had het misschien zelfs wel gehaat.
Ik had nooit hondentrimster willen zijn, ook al zei mijn moeder dat ik talent had en was het haar droom dat ik haar salon ooit zou overnemen. Ik vond het altijd te minderwaardig en wilde iets worden dat in mijn ogen meer allure en cachet had (super oppervlakkig, ik weet het, maar zo keek ik toen naar het leven). Toen het bedrijfsleven voor mij niet bleek te werken, werd ik soort van “gedwongen” om te onderzoeken waar mijn weerstand tegen hondentrimmen lag en toen ik me daaraan overgaf bleek ik het werk zomaar leuk en uitdagend te vinden, zodanig dat ik de opleiding bij het HKI deed (naast mijn coaching opleiding) en uiteindelijk dus een bedrijf in trimworkshops ben gaan opzetten. Maar zodra de ambitie (ego) het weer van me overnam gaf ik weer prioriteit aan mijn hoofd (denken) en zette ik het doen en voelen weer opzij…met een achtbaan aan ervaringen tot gevolg.

Ik denk dat hondentrimster zijn mijn grootste pijn is en dat ik het daarom niet heb willen zien. Mijn moeder was namelijk altijd aan het werk en honden leken haar grootste liefde te zijn (de tranen schieten in mijn ogen terwijl ik dit schrijf). Als we in het bos aan het wandelen waren en ze kwam een klant tegen kon ze uren blijven staan kletsen, terwijl ik door wilde lopen en thuis ging het bijna altijd over honden. Honden en hondententoonstellingen waren mijn moeder’s wereld, ze was overdag aan het werk en ’s avonds aan het werk en mijn broer en ik hingen er voor mijn gevoel maar een beetje bij. Ik ging wel eens mee naar shows of tentoonstellingen, maar al dat gepraat over honden tussen hondenmensen werd mij langzamerhand teveel en ik denk dat ik me toen heb voorgenomen nooit te zijn zoals mijn moeder was. Ik ben opgegroeid met het idee dat mijn moeder niet (genoeg) van me hield, dat ik niet goed genoeg was of er niet toe deed. En de liefde van haar was extra belangrijk voor me, omdat mijn vader ons al had verlaten toen ik 1,5 jaar was en ik het sindsdien zonder vader liefde moest doen (dus al een gapend gat in mijn hart had). En toen ik ben gaan worden wat in feite mijn aardsvijand was ben ik dat deel in mijzelf gaan haten. Maar wie niet van zichzelf houdt (van ALLE delen van zichzelf) kan ook geen liefde aantrekken en liefde zit in alles dat goed voor je is: lieve vrienden, zorgzame familie, fijne baan, leuke collega’s, geld, kansen & mogelijkheden, succes, geluk, levensvreugde en een volwaardige, liefdevolle relatie.

Zolang je niet volledig van jezelf houdt zal er altijd ergens een gat in je leven zijn: iets dat niet stroomt. En we zijn allemaal geneigd om datgene dat we missen van buiten te halen in de hoop dat we ons daardoor weer heel voelen, maar zo werkt het niet. En dat is wat ik je als spiegel en wat je Doodle jou als spiegel willen laten zien.

Het is tijd dat ik de hondentrimster in mij weer ga omarmen en liefhebben. Want ze heeft me zoveel gebracht. Ik ben een van de bewijzen dat je gevormd wordt door je familie en verleden. Het heeft 46 jaar geduurd voordat ik dit licht zag. Ik hoop dat jij het niet zover laat komen. Voor je Doodle ben je waardevol, precies zoals je bent. Hoe waardevol (dus hoeveel liefde waard) vind jij jezelf? En hoeveel vrijer zou jij jezelf voelen als je geen strijd hoefde te voeren, in jezelf of met de buitenwereld (die ook in jou begint?).

Think about it and gebruik je Doodle ter inspiratie…want dat is het ware DoodleComfort!

Ik staar op dit moment naar het visionboard dat ik jaren geleden gemaakt heb en onlangs weer uit de la tevoorschijn heb getrokken en zie de zin “als alles kan, wat blijk je dan te willen?”. Iets wat in mijn leven vaak gespeeld heeft. Nu ik weet waar mijn weerstand tegen de hondentrimster in mij vandaan kwam is het misschien weer tijd dat ik ook af en toe weer zelf ga trimmen bij de mensen thuis: aanwezig zijn i.p.v. afwezig, met mijn voeten in de zogenaamde klei. De uitdaging is dan: gaat dat lukken, terwijl ik ook nog workshops en de DoodleVitaal opleiding geef, mijn bedrijf moet runnen, mijn coaching bedrijf wil opzetten EN mijn zoontje minimaal 3 x per week van school wil ophalen? Dat is de vraag, maar nu de nieuwe community bijna klaar is en ik voortaan daar alle communicatie doe en ik maandelijks 1 VIP Weekend Workshop (i.p.v. elke week een VIP 2-daagse te doen) en 1 Klaar Met Klitten groepsworkshop ga geven, moet mijn agenda daar ruimte voor bieden. Bovendien is het momenteel misschien precies waar jij als baasje behoefte aan hebt met al die dingen die zoveel duurder zijn geworden in het leven, waardoor het doen van mijn trimworkshop misschien verder weg van je staat dan ooit tevoren.

Laat het me maar weten. En als je toch liever zelf aan de gang wil, dan is de Klaar Met Klitten online introductieworkshop een hele goede laagdrempelige start optie of gewoon mijn boek.

Heel veel Doodle- en trimplezier!

Groetjes,
Wanda & Joy