Op een schaal van 0 tot 10: hoe gelukkig ben jij?
Zeg het allereerste wat in je opkomt, voordat je jezelf gaat afvragen hoe jij geluk eigenlijk definieert, want dan schiet je weer in je hoofd. Ik zal één geheimpje verklappen: geluk zit NIET in je hoofd en komt daar ook NIET uit voort!

Ik kan het weten, want ik heb het grootste deel van mijn leven vanuit mijn hoofd geleefd en gehandeld en dat heeft me geen geluk gebracht. Maar ik bof, want ik ben me daar bewust van. De meeste mensen zijn dat niet. Die gaan slapend door het leven. Ze leven wel, maar echt leven doen ze niet, als je begrijpt wat ik bedoel. Ze laten zich leven: staan elke dag op ,gaan tegen hun zin in de file staan, begeven zich in een toxische werkomgeving en laten zich de hele dag door van de ene verplichting in de andere leiden, zonder zich ooit af te vragen of ze überhaupt gelukkig zijn. Misschien settelen ze voor het geld dat ze verdienen en het relatieve leefcomfort dat ze zich daarmee kunnen veroorloven. Maar hoe zit het met hun verlangens, hun passies, hun joy? Voelen ze die wel, of hebben ze die de mond gesnoerd en houden ze zichzelf zoet door hun tijdelijke behoeften (gevoed vanuit hun brein en ego en niet vanuit hun hart) met externe middelen (en/of personen) te bevredigen? Is dat wat het leven is: een volle agenda, maar een leeg bestaan? En moet je daar pas achter komen als je met 1 been in het graf staat of een andere crisis ontketent in je leven?

Hoe zit dat met jou? Hoe bewust leef jij?
Als je een Doodle in je leven hebt moet er IETS in jou zijn die daarom gevraagd heeft. Een gezien of ongezien deel in jou dat een behoefte had…ja waaraan eigenlijk?: aan een pluizig, warmbloedig, speels, zacht, knuffelbaar levend wezentje in je nabijheid. Wat was dat? Kun je er woorden aan geven? Of was het meer een gevoel, een stem die je diep van binnen hoorde fluisteren? Want ik durf te wedden dat jij dit “bedacht” en vervolgens gecreëerd hebt. Of was het je partner? In de meeste gevallen is het de vrouw des huizes die regelt dat er een Doodle geadopteerd wordt. En dat is geen toeval. Misschien denk je dat je het voor de kinderen gedaan hebt en deels is dat misschien ook wel zo. Maar feitelijk doen we nooit iets voor een ANDER. Hoe graag we dat misschien willen geloven, maar we are just not wired like that! Alles dat we doen komt vanuit onsZelf. Niet omdat we egoïstisch zijn (hoewel dit bij bepaalde mensen en bepaalde ego behoeften WEL geldt, maar niet in matters of the heart). Maar vanuit een dieper verlangen, naar iets wat we missen en graag weer willen terugbrengen in ons leven. Iets vanuit onze kindertijd misschien? Iets waarvan we de energie WEL kunnen voelen (en dus waarschijnlijk ook missen), maar wat we niet kunnen zien of duiden.

Ik dacht altijd dat het met liefde te maken had. Dat Doodles appelleren aan ons innerlijke kind, omdat ze ons herinneren aan onze lievelingsknuffels vroeger. En dat ze misschien de liefde spiegelen die we van onze ouders niet voldoende ontvangen hebben. Niet zozeer de aandacht van onze ouders (want er zijn vast mensen die genoeg liefdevolle aandacht van hun ouders hebben ontvangen), maar de ONVOORWAARDELIJKE liefde die geen enkele ouder zijn/haar kind kan geven, gewoonweg, omdat zij mens en daarmee geconditioneerd zijn. Omdat ook zij zijn opgevoed door ouders die in feite opgevoed en geconditioneerd zijn door het systeem, de maatschappij en haar leiders en maatstaven en het leven waarin ze hun dagen doorbrachten. Want zo werkt het mens-zijn: van klein naar groot groeien we van puur, onschuldig, één met alles en vol leven, liefde, licht en overvloed. Naar bezoedeld, oneigen, afgescheiden, afgesneden, geconditioneerd, beperkt, onveilig en duister. We voelen ons alleen, zelfs als er mensen om ons heen zijn, zelfs als we ons WEL geliefd voelen, maar zodra we ons door alle externe invloeden laten conditioneren en leven naar andermans regels, normen, waarden en maatstaven, verliezen we het contact met onsZelf.

En dus gaan we op zoek, zonder te weten waarnaar, want dat zijn vragen waar ons hoofd geen antwoord op heeft. En zo begint onze reis, waarin we binnen de beperkte kaders van het leven toch een stukje eigenheid proberen te vinden. Een stukje thuis, want heel ver diep van binnen “weten” we dat dat bestaat. Ook al kunnen we er geen naam aan geven, geen woorden, maar er sluimert een gevoel, een herinnering. En die her-innering dringt zich steeds meer aan ons op. Want het leven is als een boomerang. De reis die wij aanvangen brengt ons niet naar een ver oord, of het beloofde land. Het brengt ons terug naar het begin. Dat probeert het in ieder geval te doen. En vaak niet op een fijne manier. Als we niet luisteren naar de subtiele hints die ons lichaam (die ons voertuig is op deze reis) ons geeft, worden de signalen steeds luider. Net zolang tot het red flags zijn, in de vorm van beperking. Niet zomaar de fysieke, mentale, emotionele, spirituele, financiële of seksuele beperking die jou al bekend is. Maar een bomaanslag die een onmiddellijke impact heeft op je leven en die je zijn flink opschudt (ontslag, faillissement, ziekte, verlies/rouw, verslaving, ongeluk): iets wat jouw neus drukt op de innerlijke pijn/duisternis die je hebt verdrongen, zodat je deze weer gaat voelen en kunt helen.

Ik weet nog niet precies op welk moment je Doodle in je leven verschijnt. Misschien is hij er ter voorkoming van alle ellende die jou anders te wachten stond, misschien om je emotioneel bij te staan als het zover is of misschien zit je er al in. Misschien heeft elke Doodle wel een andere taak. Ik ben er genoeg tegenkomen die met hun ziekte of kwaal (medische beperking) een spiegel waren voor de medische beperking van hun baasje. Maar ook die met hun hooggevoeligheid een spiegel vormden voor de nog onbewuste hooggevoeligheid van hun baasje. Misschien is je Doodle slechts een spiegel voor de joy en zelfliefde die je mist in jeZelf. Hoe dan ook, is hij een hartenopener en een drempelverlager voor zelfher-innering. Een spiegel voor jou. Want zo buiten zo binnen. De hele buitenwereld is een spiegel voor jouw innerlijke disbalans. Jij creëert alles om je heen om je te helpen her-inneren aan wie je van binnen bent. En het wezenlijke dat jij verloren hebt. Want zo werkt ons Zelf. Die wil terug. Terug naar het pure zijn, het licht, de vrijheid. Terug naar de heelheid waar ze vandaan komt. Terug naar de oneindige, ongeconditioneerde ruimte waarin alles gewoon is en niets gedefinieerd hoeft te worden, omdat definitie niet bestaat. Terug naar oneindige liefde. Die niet fysiek is, maar overal om je heen is en die je gewoonweg bent. Net als je Doodle dat is.

Want in feite komt het maar op 1 ding neer: jij bent het tegenovergestelde van alle beperking die jij in je leven ervaart. Misschien is je Doodle er wel om jou daaraan te helpen herinneren. En je te laten zien dat ease, joy en overvloed niet iets is om naar te streven in je leven, maar dat deel uitmaakt van wie jij bent en wat het leven is, zodra jij hier je ogen voor kunt openen.

Dus kijk eens met andere ogen naar je Doodle. En zie wat hij jou te vertellen heeft. Zet alle gebeurtenissen van je leven eens op een rijtje en kijk naar de rode lijn. Wat is het grotere plaatje van jouw leven en hoe past jouw Doodle daarin?

Welkom bij jouw nieuwe, DoodleComfortable Leven!.

XXX
Wanda & Joy