De belangrijkste levensles van je Doodle aan jou

(Dit artikel is heel diepgaand, dus neem er de tijd voor en laat alles goed bezinken.)

Dat honden onvoorwaardelijke liefde geven is een no-brainer. Dat weet je allang.
Dat hebben miljoenen mensen voor mij gezegd en er zijn talrijke boeken over geschreven. De woordencombinatie is nog net geen slip of the tongue, zo vaak als het door Jan en Alleman gebruikt wordt. Niet alleen met betrekking tot honden.

Maar wat houdt onvoorwaardelijke liefde eigenlijk in en waarom is het voor ons zo belangrijk?
OnVOORWAARDElijke liefde betekent liefde zonder voorwaarden. No strings attached. Met andere woorden, je hoeft er NIETS voor terug te doen. En dat is zeldzaam, want wij hebben allemaal van kleins af aan geleerd dat je iets moet doen om liefde te krijgen, nietwaar? Dat we het eerst moeten verdienen. Als we zoet zijn krijgen we een snoepje, als we zonder te treuzelen naar bed gaan leest mama nog een verhaaltje voor, als je lief bent voor andere kindjes, zijn andere kindjes ook lief voor jou, als je je zwemdiploma haalt mag je iets uitzoeken in de speelgoedwinkel, als je goed presteert op school, krijg je later een goede baan en zijn je ouders trots op je, als je goed presteert op je werk krijg je navenant betaalt.

Voor wat hoort wat, het is geven en nemen. Wie goed doet, goed ontmoet…onze hele maatschappij is ervan doordrongen. Doen is belangijker dan zijn. Doen heeft meer waarde. Zo zijn we allemaal opgevoed. Gewoonweg omdat iedereen altijd hard heeft moeten werken voor zijn brood. Dat was vroeger zo en dat zit nog steeds in onze genen en ons bloed. Op zich niks mis mee (hoewel??? Voor mij heeft dit nooit waar gevoeld, maar dat houden we voor een andere keer), maar wat zegt het over jou? Want jij bent niet wat je doet, toch? Dat zou wel heel beperkt zijn. En wat als je dan  tijdelijk niet kunt werken, door bijvoorbeeld een burn-out? Of als je je baan niet leuk vindt…of als je ONTSLAGEN wordt! Wat zegt dat dan over jou??? Vooral voor mensen die hun identiteit verbonden hebben aan hun werk is dit nogal wat. Of als ze de kostwinner in het gezin zijn, waardoor the stakes des the higher zijn. En ik kan erover meepraten, want ik heb het ervaren. Kortom: als jij niet aan de voor-waarden kunt voldoen om liefde te verdienen, wat zegt dat dan over jouw eigen WAARDE?

Labradoodle coaching

Nadat ik 2 weken geleden tijdens de VIP 2-daagse in België naast de trimworkshop ook coaching en healing had gegeven aan die klant die zodanig leefde onder de overtuiging dat ze “het niet waard was”, zijn dingen in mijn eigen leven gaan stromen. Er was iets dat ik in mezelf mocht gaan zien, erkennen en helen en daar werd ik zachtjes aan naartoe geleid.

Afgelopen weekend had ik een kristalworkshop (om te leren werken met kristallen) en halverwege de week kreeg ik al keelpijn en een schorre stem. Nu slaat verkoudheid bij mij altijd op mijn keel. Zo erg dat ik vaak mijn stem helemaal kwijt raak en ik weet dat verstopte energie in de keel inhoudt dat je je waarheid niet spreekt. Dus toen mijn lerares dat dit weekend ook tegen mij zei snapte ik het niet, want als ik juist iets doe de laatste tijd is het mijn waarheid spreken: ik zeg precies waar ik voor sta en waar ik in geloof en ga zoveel mogelijk mijn eigen weg, ook al lijkt deze in de ogen van anderen wat onorthodox. Omdat het voor mij waar voelt en ik niet anders meer kan. Maar halverwege het weekend begon ik toch echt te voelen dat er iets was dat dringend mijn keel uit moest en toen ik (na veel praten met mijn docente over hoe mijn leven verlopen was en de nodige kristalleggingen had gehad om mijn fysieke zijn weer in balans te krijgen) tijdens het liedje van Robin Williams in de auto ineens heel emotioneel werd bij het uitspreken van de woorden “I just wanna feel real love, feel the home that I live in”…wist ik heel duidelijk: ik heb mijn gevoel ooit afgesloten en dat wil ik niet meer. Ik begon na te denken wat de reden was dat ik mijn gevoel ooit had afgesloten, want ik wist dat het te maken had met mijn gevoel van onveiligheid (een thema dat een paar maanden geleden al naar voren was gekomen in mij: onveilig op Aarde, onveilig in mijn lichaam). Ik besloot met mijn moeder te gaan praten over mijn kindertijd en in het bijzonder, de scheiding van mijn ouders toen ik 1,5 jaar jong was en het feit dat ik mijn vader vanaf toen niet meer gezien heb. Iets waar bij ons thuis eigenlijk nooit echt over gepraat is, zoals er nooit echt over gevoelens is gesproken. En waar ik mijn hele leven eigenlijk gemakkelijk overheen ben gestapt, omdat ik er niks bij voelde (dacht ik). Totdat ik mijn vader ca 10 jaar geleden weer ontmoette en ik absoluut niet met die situatie om kon gaan, omdat er in mij geen enkel gevoel van herkenning was (nu weet ik dat ik de pijn van mijn verlaten, gekwetste innerlijke kind onderdrukte, omdat ik er toen nog niet klaar voor was om die onder ogen te zien, maar toen bevroor ik en werd ik passief zonder te weten waarom).

Toen ik voor zondagmiddag afgesproken had met mijn moeder stroomde het proces in mij verder. Ik begon na te denken over hoe een puur, onschuldig, licht kindje dat net op Aarde is en voor haar leven totaal afhankelijk is van de zorg en liefde van haar ouders, zich voelt op het moment dat haar papa bij haar weggaat om nooit meer terug te komen. Zo’n kindje begrijpt dat niet en het enige dat zij kan doen is denken dat zij iets heeft gedaan waardoor haar papa haar heeft verlaten. Dit kindje had in dit specifieke geval ook nog haar tweelingbroertje verloren in de baarmoeder en vervolgens voor haar leven moeten vechten toen ze met haar navelstreng om haar nek geboren werd. Dus wat zal dat kindje gedacht hebben over het leven en over de liefde van haar broertje en haar papa.

Gisterenochtend stroomden de tranen over mijn wangen toen ik het me bewust werd: ik voelde dat ik waardeloos was. Dat ik het niet waard was om te leven, niet waard was om liefde te ontvangen. Dat was de kern. En daarom ben ik mijn hele leven op zoek geweest naar wie ik in wezen ben, naar wat bij mij paste…ik was op zoek naar wat mij waarde gaf. En logischerwijze zocht ik daarvoor buiten mezelf. En toen ik na jaren zoeken (en bewijzen dat ik overal waardeloos in was) bij de honden, in het hondentrimmen eindelijk iets vond waar ik van nature goed in was, (wat tevens inhield dat ik mijn roots moest omarmen en datgene waar ik altijd weerstand bij had gevoeld, omdat mijn moeder voor mijn gevoel altijd ALLEEN MAAR met honden bezig was, in plaats van met ons), dacht ik mijn waarde gevonden te hebben. Maar toen kwam de innerlijke zoektocht pas, want het is niet de bedoeling dat je die waarde in externe dingen zoekt, het is de bedoeling dat je de waarde in jezelf vindt. Dus door met de honden te werken, werd mijn hart op een kiertje gezet en de deur naar persoonlijke ontwikkeling geopend.

Nadat ik in 2011 begon met het geven van trimworkshops om baasjes zelfredzaam te maken in de vachtverzorging van hun Doodle of Waterhond, begonnen dingen opnieuw te stromen, maar helaas ook bergafwaarts. Zodra ik bij mijn moeder ging werken in de trimsalon om mijn weerstand te onderzoeken en ik tegelijk zowel de hondentrim- als de Life Coaching opleiding deed, werd ik soort van overgenomen. Iets duwde me van binnenuit voort, zo mijn eigen bedrijf in, met een uniek bedrijfsconcept voor een nog uniekere niche markt: Doodle baasjes.

Maar datgene dat me voortdreef, dreef me ook soort van de afgrond in. Want zodra ik eenmaal mijn waarde gevonden dacht te hebben, nam mijn hoofd mij over om het beter en groter te maken. En deze keer kon hij helemaal los, want er viel nogal wat te creëren: een nieuwe bedrijfsnaam: DogComfort.nl, state of the art website, webshop, grote werkruimte inclusief coachingruimte die ik nooit gebruikte want voor mijn coachingpraktijk was ik nog te onzeker, blogs, e-books in het Nederlands en Engels, Social Media marketing in beide talen en ik bleef maar trainingen volgen bij succes coaches om nog succesvoller te worden, want ik zag een wereld aan mogelijkheden, terwijl ik ondertussen de fundering nog niet goed had staan. Ik raakte zover van mezelf verwijdert dat ik mezelf blut saboteerde. En toen werd ik zwanger en was ik even helemaal klaar met de honden (terwijl ik voelde dat dit me niet voor niets gegeven was en ik er nog steeds iets mee moest).

Toen Tim eenmaal geboren was voelde ik al na een paar maanden heel duidelijk: full time moeder zijn wordt hem niet. Ik rende gillend tegen de muren op. Ik moest iets voor mezelf hebben, iets dat me uitdaagde, dat mijn hersenen scherp hield, maar wel op zo’n manier dat ik het om Tim heen kon regelen (want ik wist één ding zeker: Tim zou een moeder hebben die er altijd voor hem was, want mijn moeder was vroeger altijd aan het werk) en dat me joy gaf. Dus besloot ik alleen nog maar 1 op 1 workshops te geven en noemde ze VIP 2-daagsen. Ideaal, want alles wat ik nodig had lag in mijn auto en ik kon overal heen zoeven waar ik maar wilde. Langzaamaan begon ik me weer een beetje mezelf te voelen en toen ik op den duur voelde dat ik ook weer met mijn persoonlijke ontwikkeling aan de slag mocht deed ik dat. Een tijdlang ging het goed: zonder webshop had ik geen zorgen meer over pakketjes en bestellingen, inkoop enz. Ik gaf 1 VIP 2-daagse per week en mijn leven was harmonieus. Maar toen begon mijn hoofd zich er weer mee te bemoeien, dus probeerde ik opnieuw mijn doelen te verwezenlijken op een andere manier, dacht ik. Ik voelde ook weer de drang om met mijn persoonlijke ontwikkeling verder te gaan en dat leidde naar een vrij druk leven ineens. Mijn persoonlijke ontwikkeling bracht mij via het Goddelijke en het leren loslaten en vertrouwen op het hogere goed, naar mijn vrouw-zijn, seksualiteit en één zijn met mijn lichaam. Daaruit volgde het leren verbinden met Moeder Aarde, terwijl ik tegelijkertijd de magie in mijn leven bracht via het werken met energie en het leren healen. Hoewel ik heerlijk druk was met mezelf te vinden (want ik voelde dat ik er bijna was), kwam ik in de tussentijd ook verder van mezelf af te staan door nog steeds niet te voelen waar het ECHT om ging. Ik had geleerd me over te geven aan het grote geheel. Al mijn angsten te transformeren naar licht en liefde en erop te vertrouwen dat alles goed zou komen. En daardoor werd ik stil van binnen. En rustig. En passief. Terwijl ondertussen de spirituele mensen die ik ontmoette via de trainingen en opleidingen die ik deed (en de nodige readings tussendoor) maar bleven hameren op dat ik moest gronden, terwijl ik dat al sinds de coaching opleiding deed. Toch? Maar wie zich onveilig voelt op Aarde en in zijn eigen lichaam en diep van binnen eigenlijk vindt dat ze het niet waard is om te leven, kan gronden wat ze wil, maar geen wortels schieten (alleen was ik me daar niet bewust van).

Het lukte me maar niet om datgene wat ik wilde (leven vanuit ease, joy, flow & abundance) daadwerkelijk te realiseren. Ik wilde een goed salaris verdienen, maar had geen idee hoeveel dan. Doelen stellen werkte niet bij mij (want zodra ik iets op papier had staan werd ik nerveus dat ik het toch niet zou halen, vanwege de overtuiging waar ik me steeds niet bewust van was). En bij alles wat ik wilde liet ik mijn hoofd spreken, zonder dat mijn hart er echt in zat. Het enige dat leek te werken was het zoeken van verbinding (maar dat kostte zoveel tijd dat ik dat ook niet vol kon houden).En zo modderde ik voorwaarts, een onduidelijk toekomstbeeld tegemoet. Maar dat het hoe dan ook goed zou komen, wist ik. Ik kon het bijna aanraken.

Terug naar zondagochtend; de ochtend van de omslag. Terwijl ik aan het invoelen was voelde ik dat mijn zelfsabotage niets meer of minder was dan het verwaarlozen van mijn leven. Ik was zo bang bevestigd te worden in die pijn van waardeloos zijn dat ik stug door ging met bewijzen dat ik niet waardeloos ben, zonder te voelen. En als je het ene doet, terwijl je hart behoefte heeft aan iets heel anders, saboteer je jezelf. Want je bent niet congruent. Dat heb ik met de Doodles al geleerd (en het is grappig dat ik me dat nu pas weer herinner): als jij het ene tegen je Doodle zegt, terwijl je het andere gelooft of voelt, dan zal je Doodle niet luisteren, omdat hij voelt dat je hart en hoofd niet op 1 lijn zitten. Als jij heel hard “LOS” roept terwijl je tegelijk denkt “hij luistert toch niet naar mij, want ik heb geen overwicht”, zal je Doodle inderdaad niet naar je luisteren. Dit was heel lang bij mij het geval: ik deed iets, omdat ik dacht dat ik dat wilde, maar al die tijd riep mijn hart keihard iets anders. Het riep om gehoord te worden, maar ik liep met oordoppen in en oogkleppen op keihard door, als een ezel van de ene rotsteen naar de andere, zonder me bewust te worden na elke keer dat ik mijn kop stootte. Omdat ik niet kon uitspreken wat uitgesproken diende te worden (omdat ik me niet bewust was van de pijn die ik moest voelen), bevroor ik. Werd ik passief, bleef ik stil. Naar mijn oma (toen zij in het verzorgingstehuis lag en ik haar de waarheid niet kon zeggen dat mijn beeld van haar veranderd was door de dingen die mijn moeder over haar had gezegd), naar mijn vader (omdat ik niet durfde te praten over de scheiding, uit angst om die pijn te voelen), in mijn werk (vanuit zogenaamd vertrouwen in een goede afloop, maar ondertussen bang om te falen), in geldzaken (negeren i.p.v. toegeven dat je het niet snapt en nooit zult snappen…als iets een spiegel is voor waardeloosheid is het wel geld).

En nu, nu de aap uit de mouw is…hoe nu verder? Hoe ga je van “Ik ben waardeloos” en “ik ben het niet waard om te: leven, liefde te ontvangen in al haar vormen, waaronder geld, genieten, moeiteloosheid te ervaren, succesvol te zijn enz. naar “ik ben waardevol”? Ook weer door bewijzen van buitenaf te zoeken? Of door van binnen te voelen: wat heeft en geeft voor mij waarde?

Ik ben van binnenuit gaan zoeken naar wat mijn waarden zijn en de belangrijkste voor mij is nog steeds vrijheid. Ik moet vrij zijn om de dingen te doen waar ik gelukkig van word, ik moet kunnen schrijven, creëren, met mijn persoonlijke en spirituele ontwikkeling bezig kunnen zijn, mijn paradijs op Aarde kunnen creëren. EN ik moet andere vrouwen kunnen helpen hetzelfde te doen, helpen bij hun zoektocht naar zichzelf, te ontdekken waar zij echt gelukkig van worden, hoe zij HUN paradijs op Aarde kunnen creëren. Met behulp van hun Doodle of zonder Doodle, dat maakt niets uit. De kern blijft hetzelfde, alleen de tools zijn anders.

Ik heb besloten opnieuw de verbinding te gaan zoeken. Om opnieuw groepsworkshops te gaan geven, maar anders dan voorheen, zodat het me niet teveel energie kost en zodat het behapbaar blijft voor de deelnemers (niet meer teveel waarde willen proppen in 1 dag met een race tegen de klok tot gevolg). Dus een Klaar Met Klitten LIVE groepsworkshop, inclusief benodigde spullen, op een locatie in het midden van het land met 5 deelnemers in totaal PLUS lunch en lekkers.

Wie daarna verder wil kan een groeps trimworkshop boeken incl. benodigde spullen, op dezelfde locatie, op een nader met de groep te bespreken datum.

En een VIP Weekend (of 2 doordeweekse dagen achter elkaar) Workshop incl. alle benodigde trimmaterialen, op een mooie, rustige locatie in het midden van het land, met 3 deelnemers in totaal PLUS lunch en lekkers.

Mijn grote droom is nog steeds om ook VIP retreats te kunnen geven, dus workshop met overnachting, op een mooie locatie ergens in het land, waarschijnlijk i.c.m. coaching…maar dat mag zich nog gaan uitkristalliseren. En mijn Zo baasje Zo Doodle 1 op 1 coaching. De groepsworkshops zijn nu de eerste stap.

Wat de Doodles betreft: ja zij geven je onvoorwaardelijke liefde. En dat is heerlijk en helend, maar nog steeds liefde van buitenaf. De ware les zit hem dus in de spiegel: houd jij onvoorwaardelijk van jezelf? Bij de meeste mensen is dit namelijk niet het geval. Daarom worden er oorlogen gevoerd en de Aarde vernietigt. We zijn allemaal op zoek naar iets dat we als kind gemist hebben en we zoeken het allemaal in dingen buiten onszelf, terwijl we de pijn van die waardeloosheid van binnen niet willen voelen. En hoe harder we ons tegen dat voelen verzetten, of hoe meer we ons ware zelf proberen te verstoppen, hoe meer we de deksel op de spreekwoordelijke neus zullen krijgen. Het leven keert zich tegen ons, ons lichaam keert zich tegen ons…hoe dan ook, want zo binnen zo buiten, net zo lang tot jij je open durft te stellen (gedwongen of vrijwillig) om de waarheid te voelen.

Groetjes,
Wanda & Joy

Doodle transformatiecoach Wanda Klomp

Wil jij ook de 1e stap zetten naar een sterkere band met je Doodle en een vrijer, comfortabeler leven voor jullie beide?

Super! Want ik heb het zo gemakkelijk mogelijk voor je gemaakt om te leren hoe jij je Doodle of Waterhond ZELF kunt trimmen in de natuurlijke, fluffy look waar jij van houdt ZONDER scheren: als eeuwig pup! Check HIER de online trimworkshop!

Maar je kunt natuurlijk ook eerst beginnen met het downloaden van mijn GRATIS boek preview. 

Interessant? Deel dit artikel!

Wacht! Ga nog niet weg!

Jij bent op deze site terecht gekomen, omdat je je eigen Doodle wil leren trimmen, niet waar? En ik begrijp dat al die informatie een beetje overweldigend kan zijn. Bovendien is het veel leuker en fijner om zelf te DOEN en ERVAREN, dan om er maar over te blijven lezen. Toch?

Nou, dan heb ik iets heel speciaals voor je, dat de drempel van het zelf trimmen in één klap bij je wegneemt:

Een GRATIS mini proef trimworkshop! 

3 instructievideo’s waarmee je ZELF met je hondje op een veilige, vrijblijvende manier aan de slag kunt. Zodat je zelf kunt ervaren hoe leuk & gemakkelijk het is om je eigen Doodle te trimmen! No strings attached!

DUS WAAR WACHT JE NOG OP? 
Klik op onderstaande knop en sla aan het trimmen!

Enjoy!

Groetjes, Wanda